Istnieją dwa rodzaje żywic używanych do wytwarzania kompozytów: termoset i termoplastyczne. Żywice termosetowe są zdecydowanie najczęstszymi żywicami, ale żywice termoplastyczne zyskują odnowione zainteresowanie ze względu na rozszerzające się zastosowanie kompozytów.
Żywice termosetowe stwardniają się z powodu procesu utwardzania, który wykorzystuje ciepło do tworzenia wysoce usieciowanych polimerów, które mają nierozpuszczalne lub nasycone sztywne wiązania, które nie topią się po podgrzewaniu. Z drugiej strony żywice termoplastyczne to gałęzie lub łańcuchy monomerów, które zmiękczają po podgrzaniu i zestalaniu po schłodzeniu, odwracalny proces, który nie wymaga połączenia chemicznego. Krótko mówiąc, możesz wspomnieć i sformatować żywice termoplastyczne, ale nie żywice termosetowe.
Zainteresowanie kompozytami termoplastycznymi rośnie, szczególnie w branży motoryzacyjnej.
Zalety żywic termosetowych
Żywice termosetowe, takie jak epoksyja lub poliester, są preferowane w produkcji kompozytowej ze względu na ich niską lepkość i doskonałą penetrację do sieci światłowodowej. Możliwe jest zatem użycie większej liczby włókien i zwiększenie wytrzymałości gotowego materiału kompozytowego.
Najnowsza generacja samolotów zazwyczaj zawiera ponad 50 procent komponentów złożonych.
Podczas pulpruki włókna zanurza się w żywicy termoutwardzalnej i umieszczane w podgrzewanej formie. Ta operacja aktywuje reakcję utwardzania, która przekształca żywicę o niskiej masie cząsteczkowej w solidną trójwymiarową strukturę sieci, w której włókna są zablokowane w tej nowo utworzonej sieci. Ponieważ większość reakcji utwardzania jest egzotermiczna, reakcje te trwają jako łańcuchy, umożliwiając produkcję na dużą skalę. Po ustaleniu żywicy struktura trójwymiarowa blokuje włókna na miejscu i nadaje kompozycie wytrzymałości i sztywności.
Czas postu: październik-19-2022
