Do produkcji kompozytów stosuje się dwa rodzaje żywic: termoutwardzalne i termoplastyczne.Żywice termoutwardzalne są zdecydowanie najbardziej powszechnymi żywicami, ale żywice termoplastyczne zyskują na nowo zainteresowanie ze względu na coraz szersze zastosowanie kompozytów.
Żywice termoutwardzalne twardnieją w wyniku procesu utwardzania, który wykorzystuje ciepło do tworzenia wysoce usieciowanych polimerów, które mają nierozpuszczalne lub nietopliwe sztywne wiązania, które nie topią się po podgrzaniu.Z drugiej strony żywice termoplastyczne to rozgałęzienia lub łańcuchy monomerów, które miękną po podgrzaniu i zestalają się po schłodzeniu, co jest procesem odwracalnym, który nie wymaga wiązania chemicznego.Krótko mówiąc, żywice termoplastyczne można ponownie topić i formatować, ale nie żywice termoutwardzalne.
Zainteresowanie kompozytami termoplastycznymi rośnie, zwłaszcza w przemyśle motoryzacyjnym.
Zalety żywic termoutwardzalnych
Żywice termoutwardzalne, takie jak epoksyd lub poliester, są preferowane w produkcji kompozytów ze względu na ich niską lepkość i doskonałą penetrację sieci włókien.Dzięki temu możliwe jest zastosowanie większej ilości włókien i zwiększenie wytrzymałości gotowego materiału kompozytowego.
Najnowsza generacja samolotów zazwyczaj zawiera ponad 50 procent komponentów kompozytowych.
Podczas pultruzji włókna są zanurzane w żywicy termoutwardzalnej i umieszczane w ogrzanej formie.Ta operacja aktywuje reakcję utwardzania, która przekształca żywicę o niskiej masie cząsteczkowej w solidną trójwymiarową strukturę sieciową, w której włókna są zablokowane w tej nowo utworzonej sieci.Ponieważ większość reakcji utwardzania jest egzotermiczna, reakcje te przebiegają łańcuchowo, umożliwiając produkcję na dużą skalę.Po związaniu żywicy trójwymiarowa struktura blokuje włókna na miejscu i nadaje kompozytowi wytrzymałość i sztywność.
Czas postu: 19 października 2022 r